adrienopstap CAMINO FRANCES 2008

Dit blog heb ik met veel plezier en volle overgave gemaakt, soms tot ergernis van mijn lieve echtgenote.
Het reisverslag begint een paar etages lager.
Veel kijk- en leesgenot!

Heb 90% van de weg alleen gelopen, dat was een bewuste keuze. Je mag stellen dat de meeste pelgrims meestal alleen wandelden. Het was voor mij een voorwaarde en op rustige paden een garantie om tot rust en in balans te komen: zeg maar lichaam en geest in harmonie.
Soms vroeg iemand beleefd om even gezelschap te zijn. Louis vroeg me een keer om mee te stappen, zo kon hij wat tempo maken want zijn vrouw avanceerde niet zo. Na enkele kilometers kon hij dan wat uitrusten tot ergernis vermoed ik van zijn vrouw als die hem hijgend zo bijbeende. Soms vroeg ik zelf om mee te stappen om even een babbeltje waarbij we al eens over wat anders dan 'het weer' praatten. Liep ook eens stilzwijgend kilometers samen met iemand, de één links, de ander rechts, beiden hetzelfde tempo en vreemd, het was of we een gesprek voerden zonder woorden. Niet hetzelfde tempo hebben, betekende wel eens dat je kilometers nodig had om iemand in te halen die pakweg 50 m voor je liep. Dat was dan kilometers millimeteren.
Grote delen van de weg zijn bezaaid met stenen, groot en klein, hoekig en afgerond. Vooral bij de oversteek van de Pyreneeën en op weg naar O Cebrero had je steile stukken en was het letterlijk stap voor stap of voetje voor voetje. Een enkele keer leek je zwalpend, zigzaggend omhoog te kruipen wegens de steile helling. Zo was het dikwijls uitkijken om je evenwicht niet te verliezen. Het gebeurde ook dat je in sneltreinvaart de weg marcheerde. De conditie was dan optimaal, je had een goed gevoel, alles ging vanzelf.
In de Meseta (een kale hoogvlakte tussen Burgos en Leon) trekt de camino een eindeloze rechte tussen jezelf en de horizon. Hier is geen hond te bespeuren, een confrontatie met jezelf en het eindeloze, ‘back to basic’.
Soms was de weg breed met 2 stapbanen, gescheiden door een weinig begaand middenstuk en parallelle zachte platgetreden grasbermen. Na 20 km weten je voeten precies waar ze zich het comfortabelst voelen.
En dan … die heerlijke tussenstops, even halt houden of uitblazen bij een koffieke of cerveza en het vertrouwd gezelschap van vele vrienden pelgrims. Niet te missen die goede babbels, die ‘buen camino’s’, die kennismakingen.
Talrijk aanwezig op de weg waren de talrijke kerken en monumentale kathedralen, getuigen uit een christen verleden, getuigen van een stuk Europese geschiedenis want camino’s vertrekken vanuit vele Europese hoeken richting Santiago.
Tenslotte, de gele geschilderde pijlen waren onze richtingaanwijzers, overvloedig aanwezig, op stoepen, op boomstammen, op rotsen, op verlichtingspalen, op gevels, je kon er niet naast kijken

Het symbool bij uitstek van deze beroemde tocht. Een uitstekende beschrijving van deze pareloester en betekenis van dit symbool vind je elders beschreven. Men treft vanuit Saint Jean Pied de Port overal deze schelp, geel gekleurd aan tot in Santiago, tot vervelens toe, zegt men. De kans dat ik zal verloren lopen is dus erg klein, al weet je nooit natuurlijk na een avondje uitzakken. Het valt me nu op dat dit symbool heel veel gebezigd is in het verleden. Ga eens een kerk binnen en zie welke vorm het wijwatervat heeft.

Jezelf definiëren ruikt altijd een beetje naar eigendunk en kan dus wel eens verkeerd overkomen. Dus probeer ik objectief te zijn. Tenslotte ken ik mezelf nog het beste.

- 61 j. jong en reeds 19j vervroegd gepensioneerd vanwege de mijnsluitingen.
- al 40 j. gelukkig samen met mijn Maria, pa van 1 zoon en 2 dochters en bompa van 4 kleinkinderen (allemaal jongens).
- hobby’s: reizen en avonturen of wat dacht je, sporten (zwemmen, fietsen en dansen), computer met basis kennis.
- vind humor uiterst belangrijk in het leven om niet te zeggen levensnoodzakelijk. Gelukkig wie met zichzelf kan lachen.
- ben van jongsaf een dromer en ben dat gelukkig nog altijd.
- belangrijkste bezigheid sinds mijn verplichte pensionering: vrijwilligerswerk bij ziekenzorg.
- ben zeer gevoelig. Ik kan gemakkelijk tranen, bij een mooi lied, een goede film of TV-reportage, …
- hou van gedoseerde stress. Voordeel: ik haal het beste rendement onder tijdsdruk.
- hou van 'uit de bol gaan' maar gezien mijn leeftijd gebeurt dat steeds minder.
- vergelijk me graag met een olifant. Die heeft grote oren, heeft ook een dikke huid en heeft een lange neus.
Vind van mezelf dat ik goed kan luisteren (alhoewel mijn vrouw daar een andere mening over heeft).
Ik kan best wat verdragen (als vakantieverantwoordelijke is dat een basishouding).
En die speciale neus heb ik ook, dat is een apart verhaal.
- heb een paar instinctieve trekjes.
Lees mijn krant altijd achterste voren. Heeft iets erotisch vind ik maar dat slaat nergens op natuurlijk.
Als niemand toekijkt, durf ik al eens mijn bord uitlikken. Mijn lieve echtgenote vind dat absoluut NIET kunnen. Heeft ook iets ...
- ben met (te) veel dingen bezig. Daardoor wordt een jaarplanning hier wel eens een tienjarenplan.
- ...en tenslotte volgens de typologie van de vier temperamenten ben ik een water-vuur type. Dit is misschien een goede omschrijving voor mijn persoonskenmerken.

De menselijke en spirituele dimensie van de “weg”
(dokument onder de pelgrims verdeeld tijdens de pelgrimsmis in Triacastela)
De weg … wat zegt die?
Dat hangt af van die de weg zal gaan.
- Voor de ene zal het een sportieve weg zijn.
- Voor de andere zal het een culturele vakantie zijn langs een bewegwijzerde route.
- Voor nog een andere zal het een middel zijn om zich spiritueel of persoonlijk terug te vinden. Men heeft al de tijd om zich “persoonlijk” in vraag te stellen.
- Ten slotte kan het ook voor iemand een zoeken zijn naar zijn godsdienstige herbronning. Één ding is zeker: al wat je over “de weg” droomde, komt andersuit. “De weg” ben je zelf. Hij zal je jezelf leren kennen.
- Door de ontmoetingen met anderen, onderweg of in de refuges.
- Door de beperktheid van je eigen lichaam.
- “De weg” verplicht je om na te denken over wat je “kan” en niet wat je “wil”.
- Bij de gelovigen zal hij zijn geloof in Jezus en de heiligen verdiepen en hen een juister gedacht geven over hun eigen fouten en deugden.

“De weg” is universeel. Hij maakt deel uit van onze cultuur.
Vanuit mijn priester zijn wens ik:
dat de mensen deugdzamer zouden zijn.
dat ze minder fouten maken.
dat ze zich zouden herpakken wanneer ze zich vergissen.
dat ze geloven uit liefde en niet uit vrees (want als je bang bent, kun je niet liefhebben).
dat het geloof geen last, maar een verlossing mag betekenen.

Ik wens dat “De weg” in je leven al die dingen brengt die je zoekt. Dat de merktekens op “De weg” als tekens mogen blijven in je dagelijks leven. Dat je als “wegwerker” meewerkt aan een betere wereld.